สิทธิในการดูแลบุตร

ปัญหาการดูแลบุตรในประเทศไทย

• กำหนดที่อยู่ของบุตร
• อบรมสั่งสอนบุตรอย่างเหมาะสม
• กำหนดให้บุตรทำงานตามความสามารถและสถานะของเขาหรือเธอ
• เรียกร้องให้บุตรกลับคืนจากบุคคลอื่น รวมถึงพ่อหรือแม่ที่ไม่มีสิทธิในการดูแลบุตรและกักขังบุตรโดยมิชอบ
• จัดการทรัพย์สินของบุตร โดยการขาย จำนอง หรือแลกเปลี่ยนทรัพย์สินของบุตรผู้เยาว์ต้องได้รับการอนุมัติจากศาล

• สำหรับคู่สมรสที่จดทะเบียนในประเทศไทย การหย่าโดยความยินยอม (การหย่าที่ไม่มีข้อโต้แย้ง) คู่สมรสสามารถตกลงที่จะแบ่งปันการดูแลบุตร การสนับสนุนบุตร และสิทธิการเยี่ยมเยียน ข้อตกลงนี้ต้องลงนามโดยพยานสองคนและจดทะเบียนที่สำนักงานเขตเมื่อการหย่าจดทะเบียน
• สำหรับคู่สมรสที่ไม่ได้จดทะเบียน การดูแลบุตรจะอยู่ในสิทธิของแม่เพียงคนเดียว พ่อสามารถขอสิทธิในการดูแลบุตรได้โดยการลงทะเบียนเป็นบิดาที่ถูกต้องตามกฎหมาย โดยได้รับความยินยอมจากแม่ หากแม่ยินยอม พ่อสามารถได้รับสิทธิในการดูแลบุตรร่วมกันหรือทั้งหมดตามข้อตกลงระหว่างพ่อและแม่

• สำหรับคู่สมรสที่หย่าด้วยการฟ้องร้อง (การหย่าที่มีข้อโต้แย้ง) ศาลจะพิจารณาและตัดสินว่าฝ่ายใดควรได้รับสิทธิในการดูแลบุตร ศาลอาจแต่งตั้งบุคคลที่สามเป็นผู้ปกครองบุตรหากเห็นว่าจะเป็นประโยชน์ต่อบุตร
• ศาลสามารถเพิกถอนสิทธิในการดูแลบุตรได้หากพบว่าพ่อหรือแม่ไม่เหมาะสม กระทำผิด หรือใช้อำนาจปกครองอย่างไม่ถูกต้อง อัยการหรือพ่อหรือแม่ที่ไม่มีสิทธิสามารถยื่นคำร้องต่อศาลเพื่อเปลี่ยนแปลงการดูแลบุตรได้ตลอดเวลา
• สำหรับคู่สมรสที่ไม่ได้จดทะเบียน หากพ่อยื่นคำร้องขอรับรองความเป็นบุตร สามารถยื่นคำร้องขออำนาจปกครองพร้อมกัน ศาลจะพิจารณาว่าพ่อเหมาะสมที่จะมีอำนาจปกครองบางส่วนหรือทั้งหมดหรือไม่

สรุป
สิทธิในการดูแลบุตรในประเทศไทยถูกกำหนดโดย ป.พ.พ. ภายใต้แนวคิดของ "อำนาจปกครอง" ซึ่งใช้อำนาจโดยแม่ พ่อ หรือผู้ปกครองตามกฎหมายจนกว่าบุตรจะอายุครบ 20 ปี การดูแลบุตรสามารถกำหนดได้โดยข้อตกลงร่วมกันหรือการตัดสินของศาลในกรณีของการหย่า ส่วนบิดาที่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสสามารถขอสิทธิได้โดยกระบวนการรับรองความเป็นบุตร เนื่องจากความซับซ้อนของกรณีเหล่านี้ ขอแนะนำให้ขอคำปรึกษาทางกฎหมายจากผู้เชี่ยวชาญ

ให้เราช่วยคุณในการทำความเข้าใจและจัดการกับปัญหาการดูแลบุตรในประเทศไทย

ติดต่อเรา